Өңсіз дәмді
Барша адам сіміреді.
Жинап әлді,
Бойға куат сіңіреді.
/Ауа/

Түсі бар көрінбейтін, Бір тұтас бөлінбейтін. Тынысы ол тіршіліктің,
Ешқашан жерінбейтін.
/Ауа/

Тәулік бойы сіміріп, Бойға жүрем сіңіріп.
/Ауа/

Тіршілік аусар тек, Ұстасаң қауқар жоқ, Айналам қоршау көк, Одан асқан кәусар жоқ.
/Ауа/

Көкжиегі тұйық дөң, Шатыр тіккен биік кең.
/Аспан/

Төрінде бар нұр көзі, Жердің биік күмбезі.
/Аспан/

Әйнектей көгілдір, Теңіздей тым мөлдір.
/Аспан/

Көк жиекті көмкеріп, Шатыр жайдым кең керіп.
/Аспан/

Із түспейтін жазыққа Қаға алмадым қазық та.
/Аспан/

Күмбез сынды кең сарай, Еш жерде жоқ тең сарай.
/Аспан/

Жайғанын — түктІ кілем, ІлгенІм — тықыр кілем.
/Жер мен Аспан/

Қос алып көз -Бірі жарықта көреді, Бірі қараңғыда көреді.
/Күн мен Ай/

Кеңістікте көкшатыр,
Көк шатьфда
Қызьш көзді шал жатыр.
/Аспан мен Күн/

Екі туыс зәулІмде түрады, Сапарға кезекпен шығады. Бірі ақ жолмен күліп жүреді, Бірі түнекті тіліп жүреді.
/Күн мен Ай/

Кең алаңға екі доп Кезектесіп шығады.
Домалатар иесі жоқ, Өзін-өзі қуады.
/Ай мен Күн/

Әлемнің бар екі күзетшісі: Бірі — күндіз тынығады. Бірі — түнде тынығады.
/Күн мен Ай/

Мекені көкте екі ару -Бірін-бірі көруге зәру.
/Күн мен Ай/

Алтын табақ қаратпайды, Сансыз оймақ санатпайды.
/Күн мен Жүлдыз/

Жарқырап шықты, Жол жүріп ұтты, Қараңғыға бұқты.
/Күн/

Жерге шашып шапақ нұр, Көкте күміс табақ тұр.
/Күн/

Шарасын ашады, Бар асын шашады.
/Күн/

Үлкен алтын табақтан, Әлемге нүр таратқан.
/Күн/

Ғалам оған қарайды, Одан шуақ тарайды.
/Күн/

Алауға оранып, Көкке өрлеп шығады. Бір айналып оралып, Көкжиекке бұғады.
/Күн/

Тұрғанымен жырақ өзі, Таусылмайтын шырақ көзі.
/Күн/

Көкжиекте кешкілік Түтінсіз алау қаулайды, Жальшы өрттен аумайды.
/Батар күн арайы/

Ашып қара тығынды, Күміс табақ бұғылды.
/Түн/

Қақпаны аштым, Ақ шашу шаштым.
/Таң/

Күн мен түннің кеңдігін, Жер шарьшьщ ендігін Қақ бөліп түр тепе-тең, Жүмыр жердің белдігі.
/Экватор/

Ғаламның шырағы не? Адамның шырағы не?
/Күн мен Білім/

Екі доп ауысты,
Бір шеңберді тауысты.
/Күн, Ай, Тәулік/